Z innego wymiaru

kiedy wieczorem

odklejam uśmiech z twarzy

setkę małpich min

i bazyliszkowe spojrzenie

uwalniam ramiona

od krzyża ciężkich grzechów

staję się sobą

powracam ponownie

pomiędzy wypaczone ramy

jestem aktorem

ze spalonego teatru

a markotne lustro

puszcza do mnie zalotne oko
kadzi dymem
zupełnie z innego wymiaru

tak jak obraz Grzesia Cebuli
i jego kunszt właśnie stamtąd