Na fali

liryka ulicy

rzeźbi we mnie kanon

odskocznię i perspektywę  
chimerycznej wyobraźni                                     

w stopklatkach spojrzenia
aż roi się od przesytu znaków

zdarzeń

impulsywnych pamiątek
tego co było

przeminęło bezpowrotnie

nie powróci

politykierzy raz za razem                                                                         
rozwijają bezprawnie skrzydła

tam gdzie sięga

jurysdykcja haniebnej tandety

pośrodku ulic placów zabaw

świątyń

ogrodów poezji

permanentne ochłodzenie treści
sąsiaduje

z wynaturzeniem języka

na fali miernoty
płynnie wszelkie gówno