Nietuzinkowa poezja Jakuba Kozy

Kiedy czytam wiersze, z debiutanckiego tomiku poezji „Vox humilis” Jakuba Kozy – tegorocznego absolwenta jednego z  mieleckich gimnazjów,  nie mogę oprzeć się wrażeniu, że mam do czynienia z niewątpliwym talentem, który w poezji może dokonać bardzo wiele; który jest w stanie zostać jednym ze współczesnych twórców określanych mianem poeta doctus; który ma przed sobą znakomitą przyszłość jako prawdziwy literacki gigant. Najzwyczajniej, ów pokorny głos, o czym dowiadujemy się z łacińskiej nazwy tomiku, jest jego autentycznym głosem. Przekonujemy się o tym z wiersza „Wizje”:

przekartkuj mnie

moje silnie zwarte strony

o ciekawej kolorystyce

śnieżnej bieli

i sycącej czerni

gnuśnego brązu

i kłującej czerwieni

porowata tekstura mojej natury

rani opuszki twych palców (...)

Zabawa słowami, oszczędne i rozmyślne ich używanie, wielobarwne metafory, głębia poetyckich znaczeń – to tylko niektóre istotne wyróżniki poetyckiego talentu Jakuba. Możemy zaobserwować to w rozlicznych, i różnorodnych tematycznie, wierszach.  Z taką sytuacją spotykamy się w wierszu „Słodka prostota”:

Wsłuchawszy się w ciebie

słyszę  pusty brzęk

Owoc mego gardła

przerósł

i złamał gałąź (...)

Wszystkie wiersze potwierdzają ową obserwację. Co chwilę spotykamy na stronach tomiku nowe „perełki”, jak chociażby  wiersz „Powtarzalność (słodki banał)”:

świat się kręci

a ja w nim

śrubki wszystkie mi odkręci

oddam im

tamci jakby w nim zaklęci

tańczą źli

patrzą na mnie masoreci

wróżą mi

ci odważni filareci

ktoś jest z nich?

w dziwne pozy dziś wygięci

skaczą, tańczą, imitują

mimo bardzo szczerych chęci

klaskam im (...)

Nie sposób, w takim bardzo krótkim opracowaniu, opisać wszystkich zalet nietuzinkowej poezji Jakuba, wierzę jednak głęboko, że jej newralgiczne wyróżniki, z niniejszego opracowania, potwierdzą się w całości  w... następnych tomikach. Gorąco polecam interesujący debiut autora.

Zbigniew Michalski