Obiecujące strofy Katarzyny Hudy

Kiedy czytam, po raz kolejny, debiutancki tomik „Druga strona myśli” Katarzyny Hudy, uderza mnie wręcz niewiarygodna świeżość tej poezji, odkrywcze i głębokie spojrzenie autorki na otaczającą ją rzeczywistość, która nie zawsze daje się namalować w jednolitych i pozytywnych barwach; która jest wypadkową postrzegania świata przez członkinię Mieleckiego Towarzystwa Literackiego; która odważnie buduje własne obrazy i operuje słowem jak profesjonalna twórczyni. Stąd jej ciekawość prowadzi do wielu zgoła nietuzinkowych odkryć, oznaczenia horyzontów opisywanej rzeczywistości, dzięki czemu powstały rozliczne i niebanalne utwory. Z taką sytuacją spotykamy się w wierszu „Przerwa istnienia”:

W chwili narodzin

wyrwałam światu kawałek rzeczywistości(...)

(...) Przekształcałam go i farbowałam,

w zależności od nastroju i potrzeby.

Wszechświat jakoś sobie bez niego poradzi.

Tylko zastanawiam się, czy nie jestem

Jego czarną dziurą.

Uroda poezji Katarzyny Hudy wynika z umiejętnie budowanego napięcia i mocnego zakończenia w postaci puenty. Podobne możemy znaleźć w wierszu „Dom”:

Życie, to wieczny plac budowy,

Z ciągle rozkopaną ziemią.

Budujemy.

Betoniarka losu

na okrągło miesza piach marzeń

z wodą rzeczywistości. (...)

(...) Podczas budowy, trzeba być czujnym.

Kto zbyt długo spogląda w przeszłość,

może  utkwić w zastygłym betonie.(...)

(...) Szukamy nowych mebli

i oszukujemy własny dom nowym wnętrzem.

Patrzę z pokorą i dozą ciekawości na debiutanckie utwory poetki, która swoją autentyczną cząstkę siebie prezentuje światu, aby ten właściwie odczytał głębię jej spojrzenia i piękno z jakim potrafi zachwycać swoim słowem. Szczególnie mogą podobać się liczne perełki jej twórczości. Jedną z takich perełek jest wiersz „Zaduma”:

Tykanie zegara tnie mój czas na kawałki.

Pocięte chwile niesfornie lądują

w moim zastygłym cieniu.

Mój wzrok przesiąka przez uchylone okno.

Bez Ciebie nie mam szans.

Wiele razy spojrzenie autorki pada na problemy, które wydają się obce współczesnemu człowiekowi. Jej przemyślenia z wiersza „Ofiara” dotyczą środowiska, lecz wskazują zarazem na to czym żyje młoda poetka:

Paść w błoto i leżeć.

Dać się podreptać żubrom  i pogryźć żmijom.(...)

Kiedy ucichnie ostatni warkot,

promień wschodzącego słońca dotknie mej twarzy.

(...)Będę czysta.

Puszcza  uratowana.

Zdecydowanie polecam obiecujące strofy z tomiku „Druga strona myśli” Katarzyny Hudy. 

                                                             Zbigniew Michalski