Przedjesienna bukolika

wieczór z wprawą magika rozsypał ciszę

w przepastnych płucach świata
wśród rozstajów i pejzaży zaokiennych

Morfeusz nawiedzony pląsa na palcach

zmęczony czas usypia nie pytając
o czym opowiadają spadające gwiazdy

których światło

pokrywa ciemność urokliwą patyną

wczorajsze rozterki zawstydzone
wyszły znienacka trzaskając drzwiami
płyciutka noc śpiewa bluesa
zapełnia sen świata wyrazistą fabułą

bezsenność niczym naga gołąbeczka

grucha przed mymi oczyma

myśli bezwstydnica

że chwyciła skutecznie wołu za rogi

gdy tymczasem to tylko zając