Autoportret malowany sercem

Teresie

lubię wstępować do twojej Arkadii
splądrowany zgiełkiem

i hipokryzją
gdy wyjątkowo nie po drodze mi ze światem                                                                                                

muszę zaglądać kłopotom w oczy

spędza z nich ostatni powiew spokojnego snu
bylejakość                                                                                                                                    

nagminna gloryfikacja małpich rozumów

wołająca o pomstę nieba

niełatwo pojedynczym skinieniem                                                                                             
zakasać rękawy
wrzucić siódmy bieg funkcjonowania

tu gdzie czas mija
dyskretnie
na drogach składnych wersów

znajduję zawsze brakujące
opium dla ducha

w lustrze babiego lata
autoportret malowany sercem