Na kocią łapę

żyję z Zuzanną na kocią łapę

niczym dziecko złaknione każdego

promyka miłości

zwłaszcza że zwykle znienacka

przed moimi oczyma

przepoczwarza się w zombie

i zwiastuje nadciągającą burzę

przywykła do swej roli

karmi świat tanią opowiastką
jakobym był Odysem

w drodze od kilku pokoleń

lub odkrywa bez oporu

rąbek najcudowniejszego ciała

by mnie znów odurzyć  

jego aromatyczną treścią

nieświadoma

że przenigdy po raz kolejny

nie popełnię adamowej gafy