Na przekór gwiazdom

Dziewczyna i księżyc

dziewczyna pod latarnią

czeka na pyzaty księżyc

w jego spojrzeniu chciała by utopić

wszystkie dotkliwe niepowodzenia

jej przyjacielski dialog ze słupem

trwa nadspodziewanie długo

aż zdziwione tym faktem niebiosa

przyoblekają się rumieńcem

pokryta patyną szarości cisza

pozłacana mrukliwym księżycem

naraz rozbrzmiewa melodią

z dobrze znanej piosenki

zanim zwiędnie czas dokonany

nastanie czas sennej wędrówki

wiatrem rozkołysany wieczór

tysiąc razy zgubi swoje atrybuty

Sen o Arkadii zmyślonej

z zamyślenia i powiewów wyobraźni

utkałem dla nas niebo

dopóki krystalicznie czysty dzień

nie porwał resztek scenografii

leżeliśmy na złotym dywanie gwiazd

otuleni gruba kołdrą nocy

zapełnialiśmy zgłoskami czułości

nowe wersy snu

beztroscy jak dwa niewinne anioły

przenosiliśmy

wszystkie nasze codzienne sprawy

za siedem gór i mórz

tam gdzie czas

ma smak wyśmienitej czekolady

tam gdzie świat wciąż trąci majem

a każdy dzień usłany kwiatami

dopieszcza spokój naszych serc

ptaszęce kwilenie umysłów