Egoiści

przygodni znajomi 

których spotykam między odcieniami

wielu dni pokrytych patyną szarości

noszą w zawistnych spojrzeniach

ławice burzowych chmur

nieodłączne emblematy istnienia

na dnie drabiny społecznej

z klatek myśli uwalniają

chmary motyli czarnych snów

sczerniałymi uśmiechami

parafują swą niechęć do świata

mylą często sobotę z niedzielą

ich opowieściami

można klozety wytapetować

bądź otchłanie piekła

gdy świat tańcuje

z zadzierzgniętą bez refleksji

pętlą apokalipsy

zagmatwani heretycy

mitomanii wszelakiej marki

biją brawo

wysłannikom Lucyfera