Po omacku

                           Pamięci Marii Jędrzejowskiej

jak płomień świecy zdmuchnięty przez wiatr
odeszłaś tam gdzie nie ma trosk
gdzie nie poczujesz więcej krzty cierpienia

ani odgłosów świata ponad głową

ciągle brzęczą mi w uszach twoje słowa 

a śmiech tkwi pomiędzy półkulami mózgu

lecz już cisza złowrogi rozpoczyna dyktat

bym o tobie na zawsze zapomniał

jak płomień świecy zdmuchnięty przez wiatr

odeszłaś bez zadawania pytań

po omacku poszukując właściwej drogi

ku światłości wiekuistej

dziś z wielkim smutkiem dla ciebie zapalam
światełko pamięci
choć płomień życia twego nieubłaganie zgasł
poniosę go ile zdołam